Διεθνές Πλαίσιο

Στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο βασική προτεραιότητα στον υφιστάμενο αστικό χώρο (ειδικά στον ευρωπαϊκό χώρο) ήταν η αντιμετώπιση των καταστροφών από τον πόλεμο και η ανασυγκρότηση του οικιστικού ιστού, ιδίως στις κεντρικές περιοχές, ενώ δεύτερη βασική προτεραιότητα ήταν οι μαζικές επεκτάσεις των πόλεων για να υποδεχθούν το πρώτο κύμα της μεταπολεμικής αστικοποίησης. Και οι δύο αυτές κατηγορίες παρεμβάσεων καθοδηγήθηκαν κυρίως από τις κεντρικές κυβερνήσεις.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 και μετά έχουμε την ύπαρξη παρεμβάσεων νέου τύπου με έμφαση στη βελτίωση και ανανέωση. Οι αναπλάσεις αυτής της εποχής εξακολούθησαν να δίνουν το κύριο βάρος στη «λειτουργικότητα», αλλά εμπλουτίστηκαν με νέα στοιχεία και άρχισαν να αντανακλούν περισσότερο τις κατά περιοχή ειδικές συνθήκες.

Μετά την δεκαετία του ’70 και µε την ανάδειξη του ζητήματος της προστασίας του περιβάλλοντος αρχίζουν να µπαίνουν οι πρώτοι προβληματισμοί για την επαναχρησιμοποίηση ως εναλλακτική και οικονομικότερη λύση στην αστική εξάπλωση. Διαφαίνεται η ανάγκη για αναβάθμιση του υποβαθμισμένου αστικού περιβάλλοντος και τίθενται οι βάσεις για την πολιτική της αειφορικής αστικής ανάπτυξης.

Κατά τη δεκαετία του ’80, οι αναπλάσεις άρχισαν να αντιμετωπίζονται περισσότερο ως μεμονωμένες και αποσπασματικές παρεμβάσεις. Την ίδια περίοδο, η ιδέα ότι το κεντρικό κράτος όφειλε ή μπορούσε να καλύπτει το σύνολο των αναγκαίων πόρων για τις παρεμβάσεις άρχισε να υποχωρεί και αντίστοιχα να δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στο ρόλο των συνεργασιών είτε με την τοπική αυτοδιοίκηση, είτε με τον ιδιωτικό τομέα.